Twórczyni metody
Jean Ayres pracując z dziećmi mającymi rozmaite zaburzenia neurologiczne stopniowo zdała sobie sprawę z faktu, że słabe mięśnie i źle zintegrowana praca rąk i nóg nie zawsze były jedyną, czy największą niepełnosprawnością tych dzieci. Wiele spośród nich jednocześnie nie potrafiło ułożyć prostych puzzli, miało problemy z opanowaniem samodzielnego ubierania się, niektóre nie były w stanie skoncentrować się na jednym zadaniu dłużej niż kilka minut. Dzieci te doświadczały też wielu trudności w nauce szkolnej.
Jean Ayres rozpoczęła więc studia teoretyczne mające na celu znalezienie odpowiedzi na nurtujące ją pytanie - jakie zaburzenia w pracy mózgu prowadzą do wystąpienia u dzieci tak rozległych problemów? Ukończyła ze stopniem doktorskim University of Southern California a następnie odbyła staż naukowy w Brain Research Institute w Los Angeles. Powróciwszy do swej macierzystej uczelni University of Southern California przez kolejnych 20 lat była jej pracownikiem naukowym. W prowadzonych przez siebie badaniach skoncentrowała się na grupie dzieci ujawniających problemy percepcyjne, w uczeniu się i zachowaniu bez uchwytnych przyczyn. W odróżnieniu od innych specjalistów zajmujących się tym zagadnieniem uważała, że najpełniejszą odpowiedź można znaleźć przez lepsze zrozumienie, w jaki sposób mózg przetwarza wrażenia zmysłowe - nie tylko te płynące z oczu i uszu ale i z innych receptorów naszego ciała.
Jean Ayres opracowała i wystandaryzowała baterię kilkunastu testów (Południowokalifornijskie Testy Integracji Sensorycznej) do diagnozy podstawowych parametrów percepcyjno-motorycznego funkcjonowania dziecka. Statystyczne analizy czynnikowe wyników badań prowadzonych na przestrzeni wielu lat, pozwoliły Jean Ayres na wyodrębnienie charakterystycznych syndromów zaburzonej integracji sensorycznej występujących u dzieci z szeroko rozumianymi trudnościami w uczeniu się i zachowaniu.
Swoje odkrycia naukowe i empiryczne doświadczenia opisała w 52 publikacjach, z których większość to artykuły w profesjonalnych periodykach, m.in. American Journal of Occupational Therapy. Była autorką dwóch książek: "Sensory Integration and Learning Disorders" (1973) - skierowanej do profesjonalistów oraz w mającej wiele wznowień "Sensory Integration and the Child"(1979) - przeznaczonej dla rodziców i nauczycieli.
Była członkiem honorowym czterech amerykańskich towarzystw naukowych. Laureatką wielu nagród - otrzymała nagrodę Narodowego Instytutu Zdrowia Psychicznego (National Institute of Mental Health), dwukrotnie przyznano jej najwyższe wyróżnienie Amerykańskiego Stowarzyszenia Terapeutów Zajęciowych (The American Occupational Therapy Association), zaś w 1971 roku była nominowana do tytułu Outstading Educator of America przyznawanego wybitnym wychowawcom.
Podczas swojej trwającej 35 lat działalności jako praktyka, naukowca i nauczyciela akademickiego szybko zyskała zrozumienie i uznanie wśród terapeutów zajęciowych, którzy zafascynowani jej odkryciami i ich praktycznymi implikacjami założyli nawet specjalną sekcję integracji sensorycznej w ramach swojego stowarzyszeniu (Sensory Integration Specialty Section).
* Occupational therapy- terapia zajęciowa, to interdyscyplinarna forma usprawniania łącząca rehabilitację ruchową, psychomotoryczną, logopedyczną i inne oddziaływania dostosowane do potrzeb pacjenta.
